Plannen aangepast

Vandaag ben ik al om 6.30u wakker. Als de storm is gaan liggen en het een beetje is opgeklaard, zouden we misschien toch naar het gletsjermeer kunnen (en daar moeten we vroeg voor vertrekken). Helaas stormt het nog steeds en ook een deel van de weg is afgesloten.

We besluiten om terug te gaan naar Pingvellir, het natuurgebied waar we al eerder doorheen zijn gereden en 9270 hectare meet. Hier loopt de geologische grens tussen Amerika en Europa. De breuklijn die de scheiding markeert loopt duizenden kilometers door over de bodem van de oceaan. Een indrukwekkend stukje natuur waar wij ‘gewoon’ tussendoor lopen. 

Omdat veel wegen zijn afgesloten rijden we richting de Westkust. De natuur ziet er hier totaal anders uit: er ligt veel minder sneeuw, het is veel vlakker waardoor er ook meer vogels te zien zijn. De weg loopt langs de kustlijn en is erg mooi. De temperatuur loop op naar 1.5 boven nul! We rijden door een 6km lange tunnel die onder de zee door loopt. Je mag er 70km per uur en je moet 50mtr afstand houden van je voorganger. Ik tel 6 flitspalen. 

We komen uit in het dorp Akranes, een ongezellig havendorp met een paar woonwijken. Via een brug komen we op een klein eilandje waar wat meer levendigheid is maar nog steeds niet echt gezellig. 

Het weer is een stuk rustiger geworden dus we besluiten de gok te wagen en door te rijden naar de 2 watervallen waar we de eerste dag niet naar toe konden omdat de weg afgesloten was. 

De laatste 20km ligt er veel ijs op de weg maar Twan heeft geen probleem met rijden. Hraunfossar en Bernafoss blijken de mooiste watervallen te zijn die we deze reis gezien hebben. Ze zijn niet hoog maar de stroming gaat zo hard dat het water lichtblauw kleurt door de luchtbelletjes. Het is niet te beschrijven hoe mooi het hier is. Dit moet je ervaren! 

Het is ondertussen al 15u dus de zon is langzaam onder aan het gaan. We rijden ruim 2 uur om terug te komen bij ons huisje. Het uitzicht is wit, he-le-maal wit, de bergen, de velden en de bomen, zo ver als je kunt kijken.

Alleen de weg is (gelukkig) zwart.